Hartslagmeter

Het is vrijdag, zwemmen met Hurby & Tim. Iedere vrijdagochtend een uur noodzakelijk onderhoud aan onze lijven. Eerst koffie, thee, wat te roken, gezellig. Ik merk dat ik zit te hijgen, flinke hartslag. Er ligt een hartslagmeter van Brown, Hurby meet regelmatig vanwege zijn aneurysma en kunst hartklep. Ik ga ook even meten: rechts 146/96 bij 123 slagen p/m. Ik heb blijkbaar al 4 baantjes crawl gedaan. Tim heeft erg last van zijn schouder, en we besluiten te blijven zitten. Half uurtje later meet ik nog eens: links 142/92 bij 122 slagen p/m. Dit is heel raar, normaal ben ik keurig 115/75.

Het gesprek komt op pallitatieve zorg voor de moeder van Jill, die ligt slecht. We hebben het over zelfdoding, hulp, enz. We beloven voor elkaar te zorgen als het zo laat is. Hurby vertelt hoe hij Suzan vast hield toen ze stierf. Nu is er wel aanleiding en verdriet, huilen. Ik heb niet meer gemeten, maar wel een heftige lichamelijke reactie. Zeer gespannen, druk op maag en borst, snel ademhalen, dit is gewoon lichamelijk erg zwaar. Adrenaline shot?

Na de tranen de ontspanning, en dan komen er spasmen. Benen en armen bewegen ongecontroleerd naar binnen en buiten. Dit is weer een nieuw verschijnsel. Hartslag en ademhaling zijn wat rustiger geworden, maar ik ben zelf onrustig. Ik loop maar rondjes, met het gevoel dat ik iets te doen heb. Maar alles is geregeld, alles is OK.