Lonen Versus Rijkdom In Het Komende AI Tijdperk
Wanneer durfkapitalisten uit Silicon Valley naar ChatGPT en generatieve AI kijken, zien ze dat hun bankrekeningen vollopen met rendementen uit startup-investeringen die op een dag eenhoorns zullen worden. Wanneer een loontrekkende, ook in de cognitieve klasse, naar AI kijkt, vrezen ze een verdwijnend salaris.
Hierin ligt de drijvende dynamiek van de toenemende ongelijkheid in het tijdperk van het digitale kapitalisme.
Wanneer intelligente machines winstgevende beroepen verdringen en de lonen drukken door productiviteitsgroei en welvaartscreatie te scheiden van werkgelegenheid, zullen degenen die alleen maar werken voor de kost, mentaal of fysiek, steeds verder achterlopen op degenen die de robots bezitten.
Deze dreigende kwestie stond vorige week centraal in Davos op het World Economic Forum. Een ander nieuw onderzoek, dit keer door het Internationale Monetaire Fonds, bracht de inzet in kaart. Zoals algemeen directeur Kristalina Georgieva in haar blog schreef: ‘We staan aan de vooravond van een technologische revolutie die de productiviteit een impuls kan geven, de mondiale groei kan stimuleren en de inkomens over de hele wereld kan verhogen. Maar het zou ook banen kunnen vervangen en de ongelijkheid kunnen vergroten.”
Bij het analyseren van de IMF-studie schrijft ze:
Historisch gezien hebben automatisering en informatietechnologie de neiging om routinetaken te beïnvloeden, maar een van de dingen die AI onderscheidt is het vermogen ervan om hooggekwalificeerde banen te beïnvloeden. Als gevolg hiervan worden geavanceerde economieën geconfronteerd met grotere risico’s van AI – maar ook met meer mogelijkheden om de voordelen ervan te benutten – vergeleken met opkomende markten en ontwikkelingseconomieën.
In geavanceerde economieën kan ongeveer 60% van de banen worden beïnvloed door AI. Ongeveer de helft van de blootgestelde banen kan profiteren van AI-integratie, waardoor de productiviteit toeneemt. Voor de andere helft kunnen AI-toepassingen belangrijke taken uitvoeren die momenteel door mensen worden uitgevoerd, wat de vraag naar arbeid zou kunnen verlagen, wat zou kunnen leiden tot lagere lonen en minder aanwervingen. In de meest extreme gevallen kunnen sommige van deze banen verdwijnen.
Als reactie hierop roept het IMF op verstandige wijze op tot een vangnet en het bijscholen van arbeidskrachten om AI te versterken, een aanpak die even fantasieloos als noodzakelijk kan zijn. Maar het beantwoordt niet aan de drijvende dynamiek van de ongelijkheid door in te gaan op de vraag hoe de enorme rijkdom gecreëerd door de productiviteitssprongen op het gebied van AI eerlijker kan worden verdeeld.
Wat zelden naar voren wordt gebracht, is dat degenen wier levensonderhoud uit arbeid in gevaar is, moeten proberen een groter deel van de door AI gegenereerde rijkdom te veroveren, waardoor ze kunnen worden verdrongen door hetzelfde soort investeringen die degenen die technologieaandelen bezitten naar de hoogste rangen hebben gedreven. van de economie. Eén eenvoudig voorbeeld vertelt het hele verhaal: als u bij de beursintroductie van 2004 € 1.000 in Google had geïnvesteerd, zou het in 2023 € 1.164.133,88 waard zijn geweest.
In plaats van genoegen te nemen met onderhandelingen over lonen in banen waarin AI het beter zou kunnen doen, moet de arbeid er ook naar streven om te participeren in de kapitaalwinsten uit investeringen in de bedrijven die AI in hun productiecapaciteit integreren, vooral voor zover deze door mensen wordt aangevuld.
James Manyika, een senior vice-president van Google die voorheen leiding gaf aan het onderzoek van het McKinsey Global Institute naar de impact van AI op werk, heeft het kort en bondig verwoord: “Het is van cruciaal belang dat meer mensen deelnemen aan het kapitaalinkomenstraject, omdat, hoewel het arbeidsinkomen het meest Belangrijk voor de meerderheid van de mensen is dat kapitaalinkomsten een steeds groter deel uitmaken van waar de waarde naartoe gaat.”
Het zou op dit vroege moment een monumentaal gemiste kans zijn voor de gemiddelde werknemer om de komende hausse aan AI-rijkdomscreatie mis te lopen, net zoals degenen anders dan de rijksten vandaag de dag de eerdere golven van personal computing en internet misten.
Universele spaar-/beleggingsfondsen
Als een steeds groter deel van de waarde die AI creëert naar kapitaalinkomsten gaat, is de belangrijkste beleidsuitdaging hoe we spaar-/investeringsplatforms kunnen bieden die de meest verspreide achterban in staat stellen om te delen in het veroveren van die waarde.
Er zijn enkele relevante modellen die in de toekomst toepasbaar zijn nu de door AI aangedreven economie een vlucht neemt.
Australië heeft een van de hoogste gemiddelde rijkdommen ter wereld, namelijk $247.500, meer dan twee keer zoveel als de VS en een derde meer dan zelfs Zwitserland. Die status is deels te danken aan de invoering in 1992 van een pensioensysteem, spaar-/beleggingsrekeningen die de basispensioenen aanvullen. Pensioen wordt gefinancierd door een verplichte bijdrage van werkgevers als een percentage van het loon van de werknemer en kan door werknemers verder worden aangevuld (tot $ 27.500 per jaar). Tot die grens worden bijdragen van werknemers slechts belast tegen het gunstige tarief van 15%. De meeste opnames door gepensioneerden na de leeftijd van 60 jaar zijn vrijgesteld van belasting.
Het zijn de samengestelde rendementen op hun investeringen via pensioenfondsen die ervoor hebben gezorgd dat Australiërs zo welvarend zijn.
Tegenwoordig zijn 15 miljoen Australiërs lid van verschillende fondsen met een totaal vermogen in 2023 van 2,3 biljoen dollar, meer dan het nationale bbp van 1,6 biljoen dollar.
Een ander model dat hierbij past, is een nieuwe Twiop de Nippon Individual Savings Accounts die deze maand zojuist in Japan zijn geïntroduceerd met als doel het vermogen en de bezittingen van huishoudens te vergroten door middel van beleggingen op de aandelenmarkt. Volgens dat plan, dat de premier ‘nieuw kapitalisme’ noemt, worden individuele bijdragen aan het fonds tot 3,6 miljoen yen ($24.400) niet belast, en zijn alle vermogenswinsten permanent vrijgesteld van het Japanse tarief van 20%. Een ander alternatief binnen NISA voorziet in minder risicovolle beleggingen via beleggingsfondsen die meer gediversifieerd zijn.
Een dergelijk plan zou in de VS kunnen worden aangepast. Roth Individual Retirement Accounts maken het nu al mogelijk om belastingvrije opnames van beleggingsopbrengsten te maken op het moment van pensionering. Een staat als Californië zou dat plan kunnen wijzigen door zowel een initiële bijdrage van maximaal 25.000 dollar te doen als alle vermogenswinsten, vrijgesteld van belasting voor mensen met een inkomen van bijvoorbeeld 120.000 dollar of minder. Het punt is om prikkels te creëren voor langetermijninvesteringen, zodat de waarde in de loop van de tijd groeit. Opnames hoeven niet beperkt te blijven tot pensionering, maar kunnen na een bepaalde wachtperiode van bijvoorbeeld twintig jaar worden gebruikt voor andere doeleinden, zoals onderwijs of woningverbetering of zelfs het starten van een bedrijf.
In die inkomensklasse zouden de bijdragen waarschijnlijk niet hoger zijn dan $1.000 of $2.000 per jaar, en dus niet buitensporig veel schade toebrengen aan de algemene begroting van de staat. Vanwege het progressieve belastingstelsel in Californië, waarin de bovenste 1% bijna 50% van de inkomsten uit inkomsten- en vermogenswinstbelasting voor zijn rekening neemt, zou het geven van een pauze aan de kleine investeerder de begroting niet kapot maken.
Deze individuele vermogensrekeningen zouden particulier kunnen worden beheerd door een consortium van bedrijven onder toezicht van de staatskas als onderdeel van reeds bestaande investeringspools via programma's zoals CalSavers, een door de staat ondersteunde 401K voor werknemers van kleine bedrijven.
De komende AI-hausse kan de gapende ongelijkheidskloof verder verergeren of helpen dichten. Het verkleinen van die kloof houdt niet alleen in dat de concentratie van rijkdom aan de top wordt doorbroken, maar dat deze van onderaf wordt opgebouwd door de beleggersklasse die eigenaar zal zijn van de robots breed uit te breiden. Kortom, de beste manier om ongelijkheid in het digitale tijdperk te bestrijden is het verspreiden van gelijkheid.
Vrij naar Nathan Gardels, hoofdredacteur van Noema
