Leugentje Om Bestwil

Deze maand onthulde een verrassend onderzoeksrapport dat de plasticindustrie bewust recycling promoot als een wondermiddel, terwijl ze zich er al meer dan dertig jaar van bewust is dat dit geen haalbare oplossing is voor het beheer van plastic afval.

Het rapport, gepubliceerd door het Center for Climate Integrity (CCI), onthulde interne documenten waaruit blijkt dat insiders uit de industrie de economische en technische uitdagingen van plasticrecycling onderkenden, terwijl ze deze informatie verborgen hielden in hun marketingcampagnes.

Het rapport herinnert aan rapporten over decennialange inspanningen binnen sectoren als de olie- en gassector, maar ook in de tabakssector, waarin de bevindingen van intern onderzoek en gegevens over risico's voor het milieu en de volksgezondheid verborgen bleven, terwijl robuuste lobbyactiviteiten boodschappen naar beleidsmakers brachten die lijnrecht tegenover elkaar stonden. op wat uit onderzoek van de industrie bleek, b.v. dat olie geen klimaatverandering veroorzaakt en sigaretten geen kanker.

In het geval van kunststoffen dateren de inspanningen om het gebruik van goedkope kunststoffen voor eenmalig gebruik te bevorderen uit de jaren vijftig en vallen ze samen met een gezamenlijke inspanning om de publieke aandacht af te leiden van de vervuilende effecten van plastic, aldus een rapport in de Guardian. Op een industrieconferentie in 1956 vertelde de Society of the Plastics Industry, een handelsgroep, producenten dat ze zich moesten concentreren op “lage kosten, grote volumes” en “vervangbaarheid” en ernaar moesten streven dat materialen “in de vuilniswagen” terecht zouden komen.

Nadat de industrie decennialang het publiek had voorgehouden dat plastic gewoon op stortplaatsen kon worden gegooid, kreeg de industrie in de jaren tachtig te maken met publieke tegenstand, te midden van de roep vanuit de basis om een verbod op plastic producten. Het resultaat: een impuls van de industrie voor recycling.

De Plastics Recycling Foundation werd in 1984 opgericht en bracht petrochemische bedrijven en bottelaars samen om campagnes te financieren die de inzet van de sector op het gebied van recycling onder de aandacht brachten. Er was slechts één probleem: de industrie wist al die tijd dat het recyclen van kunststoffen economisch noch praktisch levensvatbaar was, zo blijkt uit het rapport. Het Vinyl Institute merkte halverwege de jaren tachtig op dat plasticrecycling het ‘probleem van vast afval’ niet zou oplossen en niet oneindig kon doorgaan.

Veertig jaar later vertoont de plasticproductie geen tekenen van afname. Uit een OESO-rapport uit 2022 blijkt dat de wereld twee keer zoveel plastic afval produceert als twintig jaar geleden, waarbij slechts 9% met succes wordt gerecycled en de rest op de vuilstort belandt, wordt verbrand of in het milieu terechtkomt.

De accumulatie van plastic in het milieu, deels veroorzaakt door de massaproductie en verwijdering van goederen, veroorzaakt crises op het gebied van microplastics, verlies aan biodiversiteit, water- en luchtvervuiling en talloze andere rampen – wat sommigen een polycrisis noemen.

Het idee dat het aansporen van consumenten of bedrijven om hun gedrag te veranderen voldoende zal zijn, vervaagt steeds meer in het licht van de feiten.

In haar boek Merchants of Doubt schrijft Naomi Oreskes over de misvatting van het vrijemarktdenken om onze problemen op te lossen, waarbij ze de olie- en sigarettenindustrie als goed voorbeeld gebruikt:

Het idee dat vrije markten zorgen voor een optimale toewijzing van middelen hangt af van de voorwaarde dat deelnemers over perfecte informatie beschikken. Maar een van de vele ironieën van ons verhaal is dat onze hoofdrolspelers [de olie- en sigarettenlobby] er alles aan deden om ervoor te zorgen dat het Amerikaanse volk geen goede (veel minder perfecte) informatie had over cruciale kwesties… Het Amerikaanse geloof in eerlijkheid en het belang van het horen van “beide kanten” werd gebruikt en misbruikt door mensen die de waarheid over de gevolgen van het industriële kapitalisme niet wilden toegeven.

Een vrijemarktbenadering behandelt consumenten als het probleem, en dat zij moeten veranderen. Maar het lijdt geen twijfel dat mensen gemotiveerd zijn om te winkelen en duurzaam te handelen. Uit een recente peiling bleek dat 55% van de Amerikaanse consumenten een merk of bedrijf zou verlaten. Maar stemmen met dollars zal industrieën er niet van weerhouden te lobbyen tegen op milieu en reparatie gerichte initiatieven.

Hopelijk zien we de leugens voor wat ze nu zijn – en niet over dertig jaar.