Het Decennium Van Ontevredenheid Komt

Marc Andreessen is een naam die synoniem staat voor het succes van Silicon Valley. De durfkapitalist, miljardair en Twitter-influencer heeft dertig jaar lang onze technologische wereld vormgegeven. En hij promoot momenteel het nieuwe idee dat alleen de elite zich zorgen maakt over technologische versnelling.

De Tweet van Andreessen lijkt misschien een verdediging van opkomende technologieën tegen waargenomen elitaire minachting. Een (marginaal) dieper onderzoek onthult een berekende strategie. Andreessen is van plan het discours rond AI en VR opnieuw vorm te geven en de weerslag weg te leiden van deze technologieën en de elites die deze voortstuwen. Met dit doel voor ogen zijn hij en zijn tijdgenoten begonnen de retoriek van anti-elitarisme over te nemen, waarbij ze proberen het scepticisme ten aanzien van AI en VR te herschikken als een vorm van elitaire vooringenomenheid, waarbij ze gemakshalve de erkenning ervan als een wijdverspreide, legitieme zorg onder de bredere, niet-religieuze groep omzeilen. elite bevolking.

De kernproblemen waar Andreessen in zijn tweet naar verwijst – afnemende sociale verbindingen, afbrokkelende infrastructuur en de steeds groter wordende kloof tussen de elite en de niet-elite – worden niet op een betekenisvolle, mensgerichte manier aangepakt. In plaats daarvan biedt hij goedkope virtuele benaderingen aan als fopspeen, een soort digitale placebo, om de aandacht af te leiden van de behoefte aan tastbare oplossingen.

De erosie van echte sociale verbindingen als gevolg van digitale media wordt niet tegengegaan met initiatieven om de banden met de gemeenschap te versterken of de interacties in de echte wereld te verbeteren. In plaats daarvan zien we, onder toezicht van Andreessen en zijn cohorten, de ontwikkeling van AI-gestuurde sociale platforms en VR-ervaringen die menselijke interactie simuleren en een schijn van verbinding bieden zonder de diepte en rijkdom van echte menselijke relaties.

De afnemende publieke infrastructuur en het gebrek aan toegang tot kwaliteitservaringen voor de niet-elite worden omzeild door de introductie van virtuele alternatieven. In plaats van te investeren in openbare ruimtes, culturele instellingen en gemeenschapsprogramma's die fysiek voor iedereen toegankelijk zijn, is er het oppervlakkige antwoord van virtuele ruimtes en ervaringen. Hoewel opzichtig en hoewel het voldoet aan de woordenboekdefinitie van innovatief, dient het alleen maar om de kloof te vergroten tussen degenen die zich ervaringen uit de echte wereld kunnen veroorloven en degenen die dat niet kunnen.

Andreessens erkenning hiervan is het bewijs van een groeiend bewustzijn binnen de kringen van de feitelijke technocratische, miljardairs en politieke elite – een groep waartoe Andreessen behoort – van de escalerende ontevredenheid en oppositie tegen hun hoogmoed. Hun reactie? Om zichzelf tactisch te herpositioneren als de zogenaamde kampioenen van de belangen van de gewone mens, en hun critici te positioneren als de ‘echte elites’ die ongegronde angsten koesteren.

Andreessens belachelijke astroturfing staat volkomen los van de realiteit: de angst rond AI en VR komt niet voort uit de ivoren torens van de elite. Het is geworteld in de dagelijkse zorgen van gewone mensen die zien hoe deze technologieën steeds meer verweven raken met hun leven. De niet-elite die Andreessen zo neerbuigend aanbiedt om vrede te sluiten met AI-vriendinnen (ik maak geen grapje) observeert AI niet passief; ze maken zich grote zorgen over tastbare kwesties: het vooruitzicht op banenverlies als gevolg van de opmars van de automatisering, de erosie van de privacy in een wereld die wordt gedomineerd door AI, en de angstaanjagende ethische dilemma’s die voortvloeien uit ongecontroleerde technologische vooruitgang.

Het onbehagen groeit in alle uithoeken van de wereld. Het is een langzaam sluimerende ontevredenheid, een product van talloze sociale, economische en technologische krachten die de afgelopen jaren, vaak ongezien, aan het werk zijn geweest. Het is een ontevredenheid die groeit in de schaduw van onze hyperverbonden, digitaal gedomineerde wereld, waar de schitterende beloften van globalisering en technologie op de een of andere manier voor het grootste deel van de mensheid niet zijn uitgekomen. Kleine gemakken en glimmende technologische upgrades zijn gebruikt om de massa te kalmeren, terwijl de elite van de wereld rijker, machtiger en overmoediger werd.

Het publieke bewustzijn worstelt steeds meer met de implicaties van de evolutie van AI, en de voornaamste zorg is de impact van AI en automatisering op de arbeidsmarkt. Naarmate AI-systemen geavanceerder worden, kunnen ze taken uitvoeren die voorheen op het domein van menselijke werknemers lagen. Deze verschuiving zal banen verdringen, eerst in de productie, de klantenservice en de creatieve sector – en vervolgens in alle sectoren. Hoewel er in sommige sectoren ongetwijfeld nieuwe banen zullen worden gecreëerd, bestaat er groeiende bezorgdheid over de vraag of deze banen toegankelijk zullen zijn voor de bredere bevolking, vooral voor degenen wier vaardigheden en ervaring verband houden met industrieën die het risico lopen te worden geautomatiseerd.

De macht om enorme hoeveelheden persoonlijke informatie te benutten en te analyseren heeft aanzienlijke invloed in de handen gelegd van technologiebedrijven en overheden, die de gevaren van surveillance en het verlies van persoonlijke autonomie volkomen hebben genegeerd. De hoeveelheid persoonlijke gegevens die door AI-systemen worden verzameld en geanalyseerd is duizelingwekkend – en hele generaties beginnen dat ook te doen, vragen over wie deze gegevens beheert, hoe deze worden gebruikt en hoe de kans op misbruik wordt beperkt. Dit zijn generaties die naar datalekken kijken en zich afvragen waarom de machtige elite geen stappen heeft ondernomen om de gegevens te beschermen die zij begeren en stelen.

Het is gemakkelijk om deze zorgen af te doen als paniekvoorspellingen van een intellectuele klasse. Dezelfde propaganda die we hebben gekregen over elke technologische, sociale en financiële verplaatsing. Maar de realiteit is dat de mensen aan de kolenmijn die verarmd en verlaten achterblijven – of dat nu door fabriekssluitingen is of door de komende witteboordenapocalyps – nooit de miljardairs zijn. Nooit de experts. Nooit de academici. Het zijn de arbeidersklassen, die als eeuwig vervangbare, vervangbare, onbelangrijke NPC’s worden beschouwd. Zij zijn jij. En zij zijn mij.

Ik ben geen elite. Ik ben niet met veel opgegroeid. Ik kom niet uit familiegeld. Ik heb hard gewerkt om te zijn waar ik nu ben, en ik heb nog steeds geen zinvolle fractie van een fractie van het geld dat de elite uit het bedrijfsleven, de politiek, de technologie en de media ermee gooit. Ik heb geen macht. Ik heb geen invloed. Ik heb geen comfortabel hoogleraarschap. Ik ben een onafhankelijk werkende schrijver en journalist die rekeningen moet betalen in een crisis van de kosten van levensonderhoud die ik niet heb veroorzaakt.

Ik ben ook geen AI-deceleratiedeskundige. Ik betaal voor en gebruik ChatGPT pro en een groot aantal andere LLM- en AI-tools. Ik ben niet tegen de verspreiding van deze platforms en protocollen. Als technologiejournalist is de nieuwe wereld die we verwachten spannend.

Maar ik ben krachtig en resoluut gekant tegen de blinde arrogantie, de hardhandigheid en de afwijzende houding van de elite. Die klasse, die de ontwikkeling en inzet, politisering en regulering, beperking, uitbreiding en monetisering van AI, van bankproducten, van klimaatvernietigende fossiele brandstoffen controleert, wil graag dat we allemaal geloven dat ze een welwillende kracht zijn voor het gewone volk. Dit is fundamenteel onjuist. Het zijn dragers van rijkdom en invloed die zich niet vermengen met degenen wier leven ze op hun kop willen zetten. En ze zullen niet vechten voor enige levenskwaliteit voor mensen zonder toegang tot gelijke rijkdom.

Wat vanaf hier gebeurt, zal worden bepaald door de vraag of de elites, over het hele politieke spectrum, over het technologische en ideologische spectrum, wel of niet kunnen erkennen dat ze op wankele grond staan. Of ze wel of niet gaan luisteren in plaats van preken. Of ze nu wel of niet actie ondernemen om de schade te herstellen die ze hebben toegebracht aan de arbeiders, de middenklasse, de jongere generaties, de economie, de planeet zelf en het idee van vooruitgang. Als ze dat niet kunnen, als ze dat niet willen, zal de schade die al is aangericht voldoende zijn om ons allemaal ongedaan te maken.

Die schade is het resultaat van de elite in elke sector, in elke hoek van de samenleving, die er genoegen mee heeft genomen de algemene bevolking te verpletteren voor hun eigen egoïstische – en hardnekkig grote – winsten. Te lang heeft technologie naast andere mechanismen en machtsmislukkingen gestaan, van financiële instrumenten, politieke lobby en carrièrisme tot het oppotten van rijkdom en verraad op milieugebied. Deze elementen zijn altijd met elkaar verbonden. En het heeft een groeiende kloof gecreëerd tussen de elite en de algemene bevolking.

Deze duidelijke en uitgesproken economische kloof getuigt van een systemische onevenwichtigheid die al lang aan het broeien is. De steeds groter wordende kloof tussen de rijke en de worstelende massa is geen kwestie van cijfers op een balans; het toont een scheur in de structuur van onze samenlevingen. De concentratie van rijkdom en kansen in de handen van een selecte minderheid heeft niet alleen de kloof tussen arm en rijk verdiept, maar heeft ook een sluimerend gevoel van onrechtvaardigheid en wrok onder de bredere bevolking aangewakkerd.

De idealen van opwaartse mobiliteit en gelijke kansen, hoekstenen van het liberaal-democratische economische systeem, lijken nu steeds illusoirer voor de gemiddelde mens. Het verhaal van hard werken dat leidt tot succes en stabiliteit, dat ooit generaties inspireerde, klinkt hol in de oren van degenen die merken dat ze harder werken dan ooit en nog steeds niet in staat zijn terrein te winnen. De middenklasse, de ruggengraat van economische groei en stabiliteit, wordt belegerd. De erosie van dit vitale segment van de samenleving is een financieel verlies en een breuk in de droom die in veel organisaties lange tijd ten grondslag heeft gelegen aan het sociale contract.

In het hart van stedelijke centra is het verhaal bijzonder grimmig. Hier blijven de kosten van levensonderhoud stijgen, gedreven door een opgeblazen huizenmarkt en stagnerende lonen. Ondanks hun inspanningen worden jonge professionals en gezinnen steeds vaker verdreven uit de buurten en gemeenschappen die ze ooit hun thuis noemden. De implicaties hiervan zijn diepgaand, niet alleen in economische termen, maar ook in het gevoel van gemeenschap en verbondenheid. De droom van het bezitten van een huis, een belangrijk kenmerk van succes en veiligheid voor voorgaande generaties, is voor velen een verre, soms onbereikbare ambitie geworden.

De wegen naar financiële stabiliteit worden steeds ongrijpbaarder en completer. De traditionele routes van onderwijs en vaste werkgelegenheid, betrouwbare wegen naar een comfortabel leven, zijn niet langer garanties voor financiële zekerheid. De arbeidsmarkt is steeds volatieler geworden, waarbij de kluseconomie voor velen de stabiele werkgelegenheid heeft vervangen en weinig voordelen of veiligheid op de lange termijn biedt. De opkomst van automatisering en AI kondigt nieuwe efficiëntieverbeteringen en innovaties aan, maar vormt een aanzienlijke bedreiging voor traditionele banen, waardoor een nieuwe laag van onzekerheid wordt toegevoegd aan het toch al precaire economische landschap.

Deze groeiende economische kloof heeft al voor individuele ontberingen gezorgd, maar we staan nu aan de rand van een systemisch onvermogen om gelijke kansen te bieden aan alle leden van de samenleving. De gevolgen van deze kloof zijn verstrekkend en beïnvloeden alles, van gezondheidszorg en onderwijs tot sociale cohesie en politieke stabiliteit. Terwijl de rijken rijker worden, vaak beschermd tegen de gevolgen van economisch beleid dat hun belangen behartigt, worden de armen en de middenklasse het zwaarst getroffen door een systeem dat steeds meer tegen hen lijkt te zijn opgezet.

De klimaatcrisis, de meest kritieke uitdaging waarmee de mensheid vandaag de dag wordt geconfronteerd, is het resultaat van het collectieve falen van mondiaal leiderschap. Ondanks overweldigend wetenschappelijk bewijs en steeds urgentere waarschuwingen van milieudeskundigen, is de reactie van de machthebbers een nalatig ontslag geweest. Dit gebrek aan beslissende actie is een onvermogen om het concept van natuurlijke rijkdommen te beschermen of zelfs maar te begrijpen, en het vertegenwoordigt een diepgaand verraad aan toekomstige generaties.

De kern van deze crisis, deze steeds groter wordende berg van s**t, is een flagrante kloof tussen de urgentie van de dreiging zoals begrepen door wetenschappers en milieuactivisten, de trage, bureaucratische reactie van veel regeringen en bedrijven, en de lippendienst die wordt betaald aan de planeet zelf door de miljardairklasse. De jongere generatie, die zich terdege bewust is van de verschrikkelijke gevolgen van nietsdoen, heeft zich uitgesproken in het eisen van verandering. Ze zijn de straat op gegaan, hebben mondiale bewegingen georganiseerd en sociale media gebruikt om hun boodschap te versterken. Hun activisme, gedreven door een diep gevoel van urgentie en een oprechte angst voor hun toekomst, is nog steeds slechts een golf die breekt op de rotsen van zelfgenoegzaamheid en kortetermijnisme die de moderne elites kenmerken.

Dit is geen verschil in perspectieven. Het is een fundamentele botsing van waarden. Jongeren over de hele wereld raken steeds meer gefrustreerd door wat zij zien als de kortzichtige en op eigenbelang gerichte beslissingen van vaak oudere, eindeloos rijkere individuen die, ondanks dat ze het grootste deel van de politieke en economische macht in handen hebben, grotendeels geïsoleerd lijken van de onmiddellijke gevolgen van de crisis. klimaatverandering. Deze frustratie wordt nog verergerd door de alomtegenwoordige invloed van machtige lobbygroepen en industrieën met een gevestigd belang bij het handhaven van de status quo, altijd ten koste van de duurzaamheid van het milieu.

De gevolgen van de klimaatverandering zijn nu al over de hele wereld voelbaar. Extreme weersomstandigheden, orkanen, overstromingen, bosbranden en droogtes komen steeds vaker voor en zijn ernstiger, met wijdverbreide verwoestingen en ontheemding tot gevolg. Het verlies aan biodiversiteit, het smelten van de poolijskappen en de stijgende zeespiegel zijn niet langer verre bedreigingen, maar waarneembare realiteiten. En het enige wat we als reactie hierop krijgen, zijn gemiste kansen, halve maatregelen en gebroken beloften.

In een tijd waarin maatschappelijke breuklijnen duidelijker lijken dan ooit, maakt de rijke elite gebruik van de doelbewuste versterking van ideologische verschillen, identiteitskwesties en cultuuroorlogen. Door verdeeldheid en onenigheid onder de algemene bevolking te bevorderen, leidt de elite op effectieve wijze de aandacht en energie af van hun mechanismen van controle en onderdrukking.

Het stuk is zo oud als de drukpers: terwijl gemeenschappen verwikkeld zijn in gevechten over ideologische en culturele verschillen, is hun collectieve vermogen om meer fundamentele kwesties als economische ongelijkheid, aantasting van het milieu en de consolidatie van de macht aan te pakken aanzienlijk verzwakt. De meedogenloze focus op kwesties die verdeeldheid zaaien dient als een rookgordijn waaronder beleid en praktijken die de macht van de elite verder verankeren, met minder toezicht kunnen worden voortgezet.

Deze cultuur- en identiteitsoorlogen worden op meerdere fronten gevoerd. Traditionele en sociale media spelen een cruciale rol bij het bestendigen van deze verdeeldheid. Sensationele berichtgeving en echokamers op sociale-mediaplatforms versterken extreme opvattingen, overstemmen gematigde stemmen en creëren de illusie dat de samenleving meer gepolariseerd is dan zij in werkelijkheid is. Het voortdurende spervuur van verdeeldheid zaaiende inhoud voedt een voortdurende staat van maatschappelijke onrust en leidt de aandacht af van de verraderlijke acties van degenen aan de top.

Onze levens worden beïnvloed, gedomineerd, vormgegeven en gecontroleerd door een elite die geen verbinding heeft met en onverschillig staat tegenover de behoeften en realiteiten van degenen buiten hun ijle sfeer. De status quo is onhoudbaar.

Omdat deze economische, sociale en ecologische uitdagingen met elkaar verweven zijn, vormen ze een krachtige katalysator voor verandering. Er ontstaat een nieuw verhaal. Het is een discoverhaal niet alleen met specifiek beleid of specifieke leiders, maar ook met de systemen en structuren die de moderne wereld hebben gevormd. Het is een ontevredenheid die grenzen, culturen en generaties overschrijdt en een diepgaande verschuiving in het mondiale bewustzijn aangeeft.

Het traject dat de huidige mondiale dynamiek uitzet, wijst in de richting van een periode van seismische onrust die de sociale orde onherroepelijk zou kunnen veranderen. De komende jaren zullen een tijd van verandering zijn, gekenmerkt door dramatische confrontaties tussen de massa en de elite, vooral op het gebied van technologie, economie en milieubeleid.

Op het gebied van AI en opkomende technologieën staat de reactie op het punt explosief te zijn. De groeiende onrust over automatisering en de impact van AI op de werkgelegenheid zal waarschijnlijk escaleren in een regelrechte opstand tegen de technische elite. Massale protesten en stakingen kunnen de norm worden als werknemers uit verschillende sectoren zich verenigen in een mondiale beweging om de ongecontroleerde vooruitgang van AI aan te vechten. We zullen getuige zijn van ongekend activisme gericht op het opleggen van strenge controles op de ontwikkeling van AI, wat zal leiden tot misplaatste massale eisen voor een mogelijke stopzetting of ernstige vertraging van de AI- en VR-innovatie die voorkomen had kunnen worden door een technologieklasse met minder arrogantie en zelfs de meest verre verbinding met de realiteit. .

De economische kloof, die al op een breekpunt staat, zal een vuurstorm van burgerlijke onrust veroorzaken. De desillusie van de middenklasse en de werkende armen zal een radicale verschuiving weg van het traditionele kapitalisme aanwakkeren. We zullen een golf zien van revolutionaire economische bewegingen die pleiten voor een extreme herverdeling van rijkdom, de ontmanteling van de macht van het bedrijfsleven, en misschien zelfs de opkomst van nieuwe economische systemen die het idee van het kapitalisme op de proef stellen. Deze periode zou getuige kunnen zijn van enkele van de grootste mondiale protesten in de geschiedenis, gericht tegen financiële instellingen en de ultrarijken.

Naarmate de klimaatcrisis heviger wordt, zal het milieuactivisme waarschijnlijk een ongekend enthousiasme bereiken. Als de passiviteit van overheden en bedrijven voortduurt, kunnen we een militante hervorming van de ecologische beweging richting extremisme zien. Dit zal gewelddadige vormen van protest en directe actie met zich meebrengen, die tot aanzienlijke verstoringen van de mondiale handel en het mondiale bestuur zullen leiden. De wanhoop om de klimaatverandering te bestrijden zou landen ertoe kunnen aanzetten drastische en controversiële maatregelen te nemen, wat zou kunnen leiden tot internationale conflicten over hulpbronnen en milieubeleid. En naar mijn mening is het onvermijdelijk dat de steeds bloediger wordende retoriek rond milieurampen, gecombineerd met een begrijpelijk gevoel van diep verlies en hulpeloosheid, zal leiden tot de eerste gevallen van aanzienlijk klimaatterrorisme.

Het gebruik door de elite van culturele en ideologische verdeeldheid als controlemiddel zal uiteindelijk een spectaculair averechts effect hebben. Naarmate mensen zich meer bewust worden van deze tactieken, naarmate federatieve en vrije sociale media groeien, naarmate de digitale geletterdheid toeneemt, kunnen we een nieuw niveau van mondiale eenheid zien, dat de traditionele grenzen van nationale, culturele en politieke verdeeldheid doorbreekt. Deze hernieuwde solidariteit zou kunnen leiden tot een krachtige collectieve beweging die ingrijpende hervormingen op sociaal, politiek en economisch gebied eist.

De komende tien jaar zullen er dramatische, radicale veranderingen plaatsvinden. Het potentieel voor grootschalige onrust en de herschikking van maatschappelijke structuren is aanzienlijk. We zijn nu al getuige van de ontmanteling van al lang bestaande instituties en de opkomst van nieuwe paradigma’s. De strijd tussen de status quo en de krachten van verandering zal intens zijn en zal de manier waarop macht wereldwijd wordt uitgeoefend en verdeeld opnieuw definiëren. Dit zijn de openingsregels van een cruciaal hoofdstuk in de menselijke geschiedenis. Er komt een decennium van ontevredenheid.

Vrij naar Joan Westenberg