E-waste Is Een Tragedie, En Een Kans

Er wordt geschat dat in 2023 “wereldwijd meer dan 347 miljoen ton elektronisch afval zal zijn ontstaan dat niet zal worden gerecycled.” Geen kilo's. Ton.

Er is geen manier om de schade die mensen zal overkomen, en de ecologische systemen die ons met zo'n groot aantal in stand houden, volledig te kunnen waarderen. Hoe je het ook snijdt, het cijfer is verwoestend. Verwoestend voor de mensen over de hele wereld die te maken zullen krijgen met de vervuiling, voor degenen die gedwongen zullen worden de grondstoffen te delven en te extraheren onder onmenselijke omstandigheden voor onze nieuwere modellen, en voor de talloze andere rampen die zich zullen blijven opstapelen voor de meedogenloze consumptie van ons economisch systeem.

Dit cijfer is voor sommigen echter niet verwoestend. Het World Economic Forum (WEF), dat zichzelf presenteert als het centrum van rationeel en ‘slim’ beleid, beweerde dat elektronisch afval in feite geen probleem is – het is een financiële kans. En 347 miljoen ton e-waste geeft een positieve boodschap af: ‘de business bloeit!’ (Woot?!)

Natuurlijk is het WEF niet de enige venter van deze ideeën. Steeds vaker zien we slimme marketeers en centristische beleidsdenkers praten over de enorme kansen van e-waste. Hun idee is vrij eenvoudig en schijnbaar een toepassing uit het midden van de 21e eeuw van de filosofie ‘als het leven je citroenen geeft’. Met andere woorden: aangezien we zoveel elektronisch afval hebben, waarom zouden we het dan niet gebruiken om de economie op nieuwe manieren te laten groeien? ‘Ja,’ e-waste is een probleem, maar als we slimme zakelijke tactieken en beleid gebruiken, kunnen we de zaken omdraaien!

Deze evangelisten van techno-optimisme geloven dat als we genoeg slimme mensen krijgen (lees: Davos WEF-elites die veel slimmer zijn dan jij of ik), hun innovatieve ideeën het probleem zullen oplossen. Of het nu gaat om een verbeterd productontwerp, bio-engineered zeldzame aardmetaal-etende bacteriën, recyclingrobots of AI, iets in de toekomst kan het lastige e-waste-probleem oplossen.

Als u echter de hoge hoogten van Davos en zijn frisse berglucht verlaat, is het beeld veel minder bemoedigend. In de VS produceert het gemiddelde gezin elk jaar 115 kilo elektronisch afval – wat neerkomt op 6,9 miljoen ton per jaar, volgens gegevens van het Amerikaanse PIRG. Intussen zijn de inspanningen van de federale overheid om het probleem te bestrijden tot stilstand gekomen. De pagina van de Amerikaanse Environmental Protection Agency (EPA) over het e-waste-probleem is een tijdcapsule, die verwijst naar initiatieven en gebeurtenissen van de regering-Obama. De meest recente ontwikkeling die daar is opgemerkt? EPA’s deelname aan de lancering van het UNIDO-GEF-project in 2019.

En lokaal worden de zaken slechter en niet beter. Vorige maand verwijderde Jacks appartementengebouw met meerdere units in stilte de recyclingbakken uit hun afvalruimte – in een stad met een recyclingpercentage van 8%. Zoals velen hebben opgemerkt: de Amerikaanse ‘blauwe bak’-aanpak van recycling is ouderwets, nietig en grotendeels gebaseerd op door de industrie gefinancierde valse uitgangspunten, zoals het idee dat het meeste plastic recyclebaar is. Persoonlijk, als we de recycling van plastic flessen nog niet hebben geperfectioneerd, neem me dan niet kwalijk dat ik sceptisch ben over het feit dat de giftige, gevarieerde en zeer complexe componenten van printplaten en elektronica gemakkelijker te hanteren zullen zijn.

Echter repareren? Dat is iets om enthousiast over te worden. Het kan worden gezien als een brandstof voor andere industrieën. Het minimaliseert het geweld dat eindeloze consumptie op ons allemaal heeft. Onze productie heeft consequenties voor zowel ons als anderen, maar reparatie is een plek waar we zowel de planeet als onze ideeën over wegwerpbaarheid kunnen genezen. Of het nu door beleid of door de gemeenschap geleide initiatieven is, reparatie brengt ons dichter bij de realiteit dat voorwerpen niet wegwerpbaar mogen zijn.

Zoals PIRG opmerkte in zijn rapport, Repair Saves Families Big van vorig jaar:
“Reparatie maakt onze gemeenschappen veerkrachtiger. In plaats van te vertrouwen op de mondiale toeleveringsketen voor een eindeloze aanvoer van nieuwe spullen, helpt reparatie ons om apparaten draaiende te houden met alleen lokale middelen. Een robuust reparatie-ecosysteem met meer mensen in onze buurt die reparatiewerkzaamheden uitvoeren, resulteert in lagere reparatiekosten, snellere service… Het geld dat mensen aan reparatie uitgeven, circuleert lokaal, in plaats van dat het naar productiebedrijven in het hele land of, waarschijnlijker, naar het buitenland wordt gestuurd. ”

De gevaarlijke logica van WEF’s ‘e-waste als kans’ is om aan te nemen dat we door kunnen gaan zoals we zijn geweest: het met overgave winnen, produceren en weggooien van elektronica. En de elites van Davos willen ons verzekeren dat ze op magische wijze de kringloop kunnen sluiten en een ontluikende circulaire economie kunnen creëren met behulp van... nou ja... nader vast te stellen. (Maar laten we er vanavond over praten onder het genot van champagne en kaviaar. Ik weet zeker dat we het probleem kunnen oplossen!)

Behalve dat het zo niet zal werken. Het verwezenlijken van een echte circulaire economie zal enorme veranderingen en hervormingen vereisen, zowel op als neer op de economische ladder – en niet ‘business as usual’ met een door technologie mogelijk gemaakt Hollywood-einde.

Tot de belangrijkste en meest noodzakelijke hervormingen behoren die voor de werknemers die in fysiek en economisch precaire posities zijn geplaatst, zodat de elektronicade consumptie kan blijven groeien, maar die momenteel niet delen in de winsten van onze groeiende niet-circulaire economie. Dat geldt ook voor kinderen die in veel landen met de hand door ons e-waste zwerven.

Wie zal er dus profiteren van de komende circulaire economie? Zoals de zaken er nu voorstaan: hetzelfde soort mensen bij het WEF die voorstellen dat we deze circulaire economie moeten uitbreiden, gevoed door slimme oplossingen die door hen zijn gecreëerd. Maar laten we hopen dat hun stemmen en ideeën niet de enige in de zaal zijn als het tijd is om echte verandering tot stand te brengen.

Michigan zou wel eens de volgende staat kunnen zijn die de reparatie van landbouwwerktuigen* zal democratiseren, wat zowel kostbaar kan zijn om te repareren als zeer grote gevolgen kan hebben voor de gebruikers ervan, meldt NPR. Michigan gooit zijn hoed in de ring nadat Colorado de bal aan het rollen kreeg. De Democratische vertegenwoordiger van Michigan, Reggie Miller, introduceerde het wetsvoorstel vorig jaar. “Als ze in het veld zijn, als ze in die maaidorser zitten, en het gaat kapot, en ze hebben een korte periode om dat gewas eruit te halen, kan dat verwoestend zijn. Het zou hen tienduizenden dollars kunnen kosten”, vertelde Miller aan Michigan Public Radio.

John Deere werkt samen met Space X om landbouwapparatuur te verbinden John Deere is een partnerschap aangegaan met SpaceX om boeren satellietcommunicatie (SATCOM) te bieden, zo maakten de bedrijven bekend. Het partnerschap zal de Starlink-satellietinternetconstellatie van SpaceX gebruiken om connectiviteitsproblemen op het platteland in de landbouw aan te pakken. Het zal zowel nieuwe als bestaande landbouwapparatuur met elkaar verbinden via satellietinternetdiensten en robuuste satellietterminals. Elon Musk uitte zijn enthousiasme over het partnerschap en benadrukte de voordelen voor boeren. John Deere-dealers zullen robuuste Starlink-terminals en 4G LTE JDLink-modems op compatibele machines installeren om de oplossing te activeren.

Scholen en universiteiten zijn cruciaal voor het onderwijs in reparatie, zegt The Open Source Advocate. Of het nu gaat om het financieren van onderzoek of om er een prioriteit van te maken in de cursussen, scholen kunnen met leerlingen samenwerken om van reparatie een meer universele en gewaardeerde praktijk in alle disciplines te maken.

De Europese Commissie breidt de ‘recht op reparatie’-regelgeving uit naar fietsen, meldt bike-eu. Leden van het Europees Parlement (EP-leden) hebben maatregelen aangenomen om productreparatie te bevorderen in plaats van nieuwe te kopen. Het doel is om onafhankelijke reparatiemarkten te ondersteunen en te voorkomen dat fabrikanten reparaties belemmeren.

Framework, de maker van repareerbare laptops, is gehackt. Volgens een rapport zijn klantgegevens, waaronder e-mails, gestolen als onderdeel van het datalek.

Zullen gesloten ecosysteemapparaten binnenkort tot het verleden behoren? De beweging voor het recht op reparatie wint terrein en daagt gesloten ecosysteempraktijken uit in verschillende sectoren, waaronder de technologie, de landbouw, de gezondheidszorg en de automobielsector. Naarmate de beweging aan momentum wint, kunnen de opkomende wettelijke rechten van consumenten om hun eigen apparaten en apparatuur te repareren zonder uitsluitend te vertrouwen op fabrikanten en geautoriseerde reparatiebedrijven de gesloten ecosysteempraktijken van veel industrieën, inclusief die in de technische ruimte, bedreigen.

De markten voor reserveonderdelen en reparaties voor elektronica zijn booming. Nu er nieuwe wet- en regelgeving ontstaat die reparatie en hergebruik aanmoedigt, bloeit de markt voor reserveonderdelen en reparatiediensten, zo meldt EPS News. Consumenten kiezen er steeds vaker voor om elektronische apparaten, vooral smartphones, tablets en smartwatches, te repareren en de levensduur ervan te verlengen. Tegelijkertijd breiden fabrikanten als Apple en Google de softwareondersteuning voor hun apparaten uit, terwijl consumenten zich gaan realiseren dat oudere apparaten na reparatie nog steeds goed kunnen presteren, waardoor de noodzaak voor voortdurende vervanging afneemt. Distributeurs hebben kansen op de groeiende reparatiemarkt, vooral voor de inkoop van elektronische componenten.

Vrij naar Jack Monahan en Paul Roberts in Fight To Repair